Hastalıkların üstesinden gelmekle ilgili kitaplar okudum. Demans tek başına sayılamayacak bir hastalıktır. Kelimeler eksik olunca hikaye olmaz, sadece dışarıdan anlatılabilir. Bu benim görevim. Bir tanık metni. Kelimelerin tükendiği bir metin.
Julieta Correa UBA'da Düzenleme okuyor. Fotoğraf: Dominique Besanson
Sözsüz kalmadığı belli olan bu metin, Julieta Correa'nın ilk edebi eseri, 2024 yılının akşamında gerçekleşen büyük bir olay ve görmezden gelinmesi mümkün olmayan bir kitap. İle Atlar neden bu kadar tatlı? (Rosa Iceberg) Correa, annesi Sari'ye veda ettiği uzun günleri aydınlatıyor. Bu son sefer, vedaya demir atmış ham bir günlük, bu metni okumaya başlar başlamaz sona ereceğinden zaten kesin olarak şüphelendiğimiz bir tarih. Sari kelimeleri kaybediyor, Julieta onları bir araya getiriyor ve sallanan ve hareket eden bu inci kolyeyi bir araya getiriyor.
Düzyazı, yansıttığı sahnelere rağmen güzel bir şiirsel gerçekçiliğe sahiptir: birçoğu vahşi bir sertlikte, diğerleri ise ölçülemez bir şefkattir. Julieta'nın notlarından, diyaloglarından bazen sonu gelmeyen bir kelime denizi çıkıyor.
Sabahları on dört cevapsız çağrı ve artan çaresizliği anlatan birkaç mesajla uyanıyorum:
Atlar neden bu kadar tatlı? Julieta Correa Editör: Rosa Iceberg
Günlük, tarih ya da uzun bir mektup aynı zamanda bağlam hakkında da bilgi veriyor; dışarısı da bir tehdit, pandemi: durum onları izole ediyor ve bir araya getiriyor. Sari kendi dünyasında çiziyor, yazıyor, not alıyor ve kendi günlüğünü yaratıyor. Zihinsel bozulma arttıkça dili de değişir ve ifadeleri ve düşünceleri, sanki serbest çağrışımdan geliyormuş gibi ortaya çıkar; bir miktar hezeyan ve sağduyu, kızının yanı sıra, doktorlarını veya köpeğinin ebeveynlerini de rahatsız edebilir. Ondan önce ölen Theo, Chascomús'ta.
Kitap bize Sari'nin geri dönüşü olmayan bir yola nasıl başladığını gösteriyor; Duyuları değişiyor, ifadesi farklılaşıyor, kelimeleri kaybediyor, fikirler üretiyor ama dönüşümün kesin olduğunu varsayıyor. Julieta bir tanık ve kahramandır, rehberlik eder ve yönlendirilir, gelir ve gider ve takip edilmesinin doğru olduğunu varsaydığımız yön üzerinde düşünür. Julieta'nın sözleri erdemli ve zengin, anne ve kız arasında paylaşılan bu hikayeye farklı şekillerde girmemizi sağlıyor.
Julieta Correa'nın kitabının tanıtımı.
Sari deli olduğu için anne figürümü kaybettim ama bana ne yapacağımı söyleyen yüzlerce yabancı kazandım. Doktorların yanı sıra fırıncılar, taksi şoförleri, twittercılar, kapıcı, sokakta yanından geçtiğimiz bir kadın, bazı uzak akrabalar da var. Sari deli olduğu için her şey farklıdır.
Psikanaliz bizi kökenini, olanları, gerçekleşmeyen konuşmayı, kalıcı yokluğu, bizi şartlandıran ve mahkum eden travmayı merak etmeye yönlendirirken, Julieta bizi bir hayatın çöküşe doğru dönüşümünün canlı yayınına ve detaylarına götürüyor. nihayet hayati dilin hakim olduğu tizlik olmadan.
Julieta Correa editör olarak ve kültürel iletişim alanında çalışıyor. Fotoğraf: Dominique Besanson
Veda etmek, en belirsiz yerlere, yani dışarıya ulaşmak için geçtiğimiz bir süreç, bir dizi adım, mevsimdir. Yetim kalan bazılarımız (kısmen ya da tamamen), ölü ebeveynler hakkındaki ana akım yazıların tamamını (Kafka, Auster, Kureishi, Rulfo ve diğerleri) okumaya adadık. Takıntılı ve sıradan bir şeyler var. Ama her durumda, ölen babalar ve anneler hakkında okurken veya yazarken bir dileğimiz olur. Antik çağlardan günümüze her zaman istediğimiz şey bilmektir. Ve elbette Sari de anne ve kız olarak bunu bilmek istiyordu. Bu sırada ufukta güzel atlar geziniyor.
Julieta Correa, Ocak 1989'da Buenos Aires'te doğdu. UBA'da Yayıncılık ve Udesa'da Kültür Yönetimi eğitimi alıyor. Editör olarak ve kültürel iletişim alanında çalışıyor.
Julieta Correa UBA'da Düzenleme okuyor. Fotoğraf: Dominique Besanson
Sözsüz kalmadığı belli olan bu metin, Julieta Correa'nın ilk edebi eseri, 2024 yılının akşamında gerçekleşen büyük bir olay ve görmezden gelinmesi mümkün olmayan bir kitap. İle Atlar neden bu kadar tatlı? (Rosa Iceberg) Correa, annesi Sari'ye veda ettiği uzun günleri aydınlatıyor. Bu son sefer, vedaya demir atmış ham bir günlük, bu metni okumaya başlar başlamaz sona ereceğinden zaten kesin olarak şüphelendiğimiz bir tarih. Sari kelimeleri kaybediyor, Julieta onları bir araya getiriyor ve sallanan ve hareket eden bu inci kolyeyi bir araya getiriyor.
Düzyazı, yansıttığı sahnelere rağmen güzel bir şiirsel gerçekçiliğe sahiptir: birçoğu vahşi bir sertlikte, diğerleri ise ölçülemez bir şefkattir. Julieta'nın notlarından, diyaloglarından bazen sonu gelmeyen bir kelime denizi çıkıyor.
Sabahları on dört cevapsız çağrı ve artan çaresizliği anlatan birkaç mesajla uyanıyorum:
Günlük, tarih ya da uzun bir mektup aynı zamanda bağlam hakkında da bilgi veriyor; dışarısı da bir tehdit, pandemi: durum onları izole ediyor ve bir araya getiriyor. Sari kendi dünyasında çiziyor, yazıyor, not alıyor ve kendi günlüğünü yaratıyor. Zihinsel bozulma arttıkça dili de değişir ve ifadeleri ve düşünceleri, sanki serbest çağrışımdan geliyormuş gibi ortaya çıkar; bir miktar hezeyan ve sağduyu, kızının yanı sıra, doktorlarını veya köpeğinin ebeveynlerini de rahatsız edebilir. Ondan önce ölen Theo, Chascomús'ta.
Kitap bize Sari'nin geri dönüşü olmayan bir yola nasıl başladığını gösteriyor; Duyuları değişiyor, ifadesi farklılaşıyor, kelimeleri kaybediyor, fikirler üretiyor ama dönüşümün kesin olduğunu varsayıyor. Julieta bir tanık ve kahramandır, rehberlik eder ve yönlendirilir, gelir ve gider ve takip edilmesinin doğru olduğunu varsaydığımız yön üzerinde düşünür. Julieta'nın sözleri erdemli ve zengin, anne ve kız arasında paylaşılan bu hikayeye farklı şekillerde girmemizi sağlıyor.
Sari deli olduğu için anne figürümü kaybettim ama bana ne yapacağımı söyleyen yüzlerce yabancı kazandım. Doktorların yanı sıra fırıncılar, taksi şoförleri, twittercılar, kapıcı, sokakta yanından geçtiğimiz bir kadın, bazı uzak akrabalar da var. Sari deli olduğu için her şey farklıdır.
Psikanaliz bizi kökenini, olanları, gerçekleşmeyen konuşmayı, kalıcı yokluğu, bizi şartlandıran ve mahkum eden travmayı merak etmeye yönlendirirken, Julieta bizi bir hayatın çöküşe doğru dönüşümünün canlı yayınına ve detaylarına götürüyor. nihayet hayati dilin hakim olduğu tizlik olmadan.
Veda etmek, en belirsiz yerlere, yani dışarıya ulaşmak için geçtiğimiz bir süreç, bir dizi adım, mevsimdir. Yetim kalan bazılarımız (kısmen ya da tamamen), ölü ebeveynler hakkındaki ana akım yazıların tamamını (Kafka, Auster, Kureishi, Rulfo ve diğerleri) okumaya adadık. Takıntılı ve sıradan bir şeyler var. Ama her durumda, ölen babalar ve anneler hakkında okurken veya yazarken bir dileğimiz olur. Antik çağlardan günümüze her zaman istediğimiz şey bilmektir. Ve elbette Sari de anne ve kız olarak bunu bilmek istiyordu. Bu sırada ufukta güzel atlar geziniyor.
Julieta Correa, Ocak 1989'da Buenos Aires'te doğdu. UBA'da Yayıncılık ve Udesa'da Kültür Yönetimi eğitimi alıyor. Editör olarak ve kültürel iletişim alanında çalışıyor.